จู่ๆ ไอทีรุ่น 14 ก็เดินทางมาถึงเทอมสุดท้ายก่อนจะรู้ตัวเสียอีก และท่ามกลางสถานการณ์ความไม่ปกติของโรคระบาดแบบนี้ คาบสุดท้ายที่ได้นั่งเรียนในห้องก็ผ่านไปแบบไม่มีใครได้เตรียมตัว

ความจริงแล้วเราตั้งใจจะเขียนบล็อกเพื่อตกผลึกประสบการณ์ในแต่ละเทอม หรืออาจจะแต่ละปี แต่ด้วยความที่งานยุ่งและไม่รู้จะเขียนเกี่ยวกับอะไรเพราะส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องเรียน เลยไม่ได้เขียนครบทุกเทอม แต่ได้เขียนออกมาเป็นบล็อกของแต่ละชิ้นงานแทน

บล็อกนี้อาจจะเป็นบล็อกสุดท้ายในฐานะนักศึกษาไอทีลาดกระบังก็ได้

ปี 4 แบบเหงาๆ

ตั้งแต่ก่อนเริ่มปี 4 แล้ว ที่หลายคนได้แยกย้ายไปฝึกงานกัน (อย่างเราเองก็ได้ไปฝึกที่ KBTG) บางคนทำสหกิจด้วย ก็เลยลากยาวทั้งเทอมหนึ่งไปถึงปลายปีเลย

ในช่วงเทอมหนึ่ง ที่คณะก็จะเหงาๆ มองไปทางไหนก็เจอแต่น้องๆ ที่ไม่คุ้นหน้า ยังดีที่มีน้องไอที 15 ให้ได้รู้สึกคุ้นเคยบ้าง 😂 พี่ปี 4 ก็ร่อยหรอจนสามารถนับคนได้ เจอกันทีก็ดีใจเหมือนพลัดพรากกันมานาน และไม่ว่าจะเป็นใคร สนิทหรือไม่สนิทกันมาก่อน ทุกคนก็พร้อมเข้าไปคุยกัน (เหงาจริง) แต่โดยรวมก็เป็นช่วงที่หลายคนรู้สึกเหงามาก

ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ได้หายกันไปเสียทีเดียว เรามีทริปที่ชื่อว่า ‘Boba Trip’ ที่จะนัดรวมตัวกันไปเดินเที่ยว ไปกินของหวานกันประมาณเดือนละครั้ง ก็พอให้ได้ชื่นใจขึ้นมาบ้าง

โปรเจ็กต์

สำหรับเด็กปี 4 ที่ทำโปรเจ็กต์นั้น ก็ต้องเลี้ยงดูโปรเจ็กต์เหมือนลูก มีความกังวลอยู่ตลอดว่าโปรเจ็กต์จะเสร็จไม่ทัน แต่ละคนมองหน้ากันก็เข้าใจว่าต่างคนต่างเผชิญกับอะไรอยู่โดยไม่ต้องบรรยายออกมา เป็นความรู้สึกที่คงไม่มีใครเข้าถึงจนกว่าจะได้มาถึงจุดนี้ด้วยตนเอง

โปรเจ็กต์ของเราเองในช่วงแรกก็ติดปัญหาบ้าง (ก็เป็นปัญหาที่หนักอยู่) แต่ได้อาจารย์หลายท่านมาช่วยเหลือให้ผ่านตรงนั้นมาได้ และก็มีเพื่อนๆ ที่คอยให้กำลังใจ เสนอแนะต่างๆ

เราต้องเริ่มใหม่ตั้งแต่ต้นในช่วงเวลาของเทอมหนึ่งที่ค่อยๆ เหลือน้อยลง เราไม่มีเวลาให้เสียไปกับเรื่องที่เกิดไปแล้วทั้งสิ้น เราต้องรีบเดินหน้าและทำงานชิ้นใหม่ออกมาให้ทัน และด้วยการช่วยเหลือกันของคู่โปรเจ็กต์ เราก็ผ่านตรงนั้นกันมาได้ จริงๆ แล้ว ‘เอิร์ธ’ คู่โปรเจ็กต์ ก็เป็นกำลังสำคัญในการดีลกับปัญหานั้น ซึ่งเราก็ต้องขอบคุณมากๆ ที่พากันออกมาได้

เทอมที่สองก็ได้เวลาโค้ดโปรเจ็กต์ที่ได้วางแผนไว้ในรายงาน เราใช้เวลาประมาณ 3 เดือนสำหรับการสร้างโปรเจ็กต์ขึ้นมาจนสมบูรณ์ ในช่วงแรกก็มีความกังวลว่าจะเสร็จทันหรือไม่ เราก็ต้องวางแผนให้ชัดเจนว่ามีอะไรที่ต้องทำบ้าง จะทำเมื่อไร และใครเป็นคนทำ รวมทั้งอัปเดตงานกันเป็นระยะ

จากที่พบเจอบางคน บางกลุ่ม อาจจะเจอปัญหากับตัวงานหรือคู่โปรเจ็กต์บ้าง เราก็ได้แต่เอาใจช่วยอยู่ห่างๆ เพราะไม่รู้จะทำอะไรมากกว่านี้ แต่ก็หวังว่าทั้งหมดนี้จะผ่านไปโดยเร็ว

COVID-19

เทอมสองนี้เป็นช่วงที่มี COVID-19 เข้ามาพอดี เราเรียนที่คณะไปได้ประมาณสองเดือนก็มีประกาศปิดสถาบัน มีการล็อคดาวน์ต่างๆ ทำให้การเรียนการสอนเปลี่ยนมาทางออนไลน์แทน ซึ่งก็ต้องใช้ความตั้งใจสูงมากเพราะบรรยากาศมันไม่เหมือนในห้องเรียน ต้องนั่งเรียนคนเดียว เราเองมีวิชาเดียวเลยไม่ได้มีปัญหาอะไร และก็ไม่มีสอบด้วย

การปิดสถาบันก็ทำให้การส่งโปรเจ็กต์ต้องทำทางออนไลน์หมด ต้องทำวิดีโอพรีเซ็นต์โปรเจ็กต์ให้กรรมการสอบไปเปิดดูเอง การเซ็นเอกสารก็ทำแบบดิจิตอล ถือว่าสถานการณ์ COVID-19 เป็นการเร่งรัดการยกกระบวนการต่างๆ ให้เป็นแบบไร้กระดาษ (paperless) และการสอบโปรเจ็กต์ก็จะเป็นการสอบผ่านการโทรวิดีโอด้วย

ด้วยสถานการณ์ COVID-19 ที่ยังไม่คลี่คลายแบบนี้ มีความเป็นไปได้ว่าเราก็จะจบกันไปแบบงงๆ จบแบบเงียบๆ 🤦‍♂️ ทำให้คาบสุดท้ายที่เราได้เรียนในห้องก็คือกลางเดือนมีนาคม

ไอทีลาดกระบัง

ตลอด 4 ปีที่เรียนที่นี่มา เราก็ได้พัฒนาด้านการเขียนโปรแกรมไปเยอะมากๆ จากเดิมที่ไม่ถนัดการเขียนโปรแกรมเลย (HTML กับ CSS ไม่นับกันนะ) จนได้มาเขียน JS ซึ่งเป็นภาษา go-to ของเราไปแล้ว รวมทั้งภาษาอื่นๆ ด้วย มันทำให้เราหันกลับไปมองแล้วรู้สึกว่าตรงนี้เราพัฒนาขึ้นมาก

ในส่วนวิชาที่ไม่ถนัด เช่น ศาสตร์คณิตต่างๆ ช่วงแรกเป็นช่วงที่ยากมากจนต้องเรียนซ้ำ และก็ต้องลองทำ ทำเพื่อให้ผ่านมาให้ได้ ซึ่งก็มีทั้งเพื่อนพ้องน้องพี่ช่วยกันดัน 🥺

เราเคยโพสต์เกี่ยวกับวิชาหนึ่งว่ามันยาก จนเรื่องไปถึงอาจารย์ท่านหนึ่ง อาจารย์เลยช่วยเปิดคลาสเสริมให้พี่ๆ มาสอน และเวลาเจอกันก็ติดตามว่าตอนนี้เรียนไปอย่างไรแล้ว นอกจากนี้ก็มีอาจารย์และบุคลากรท่านอื่นๆ ที่ซัพพอร์ตนักศึกษามาตลอดด้วย ทำให้ที่นี่เป็นคณะในตึกเล็กๆ ชายขอบสถาบันที่อบอุ่น

นอกจากเรื่องเรียนแล้วก็ได้ลองรับบทบาทใหม่ๆ ด้วย ทั้งการอัดวิดีโอสอนน้องๆ เขียนเว็บ การเป็นเฮดของการแข่งเว็บ การอบรมเจ้าหน้าที่คณะให้ใช้เว็บคณะตัวใหม่ แล้วก็ยังได้ลองรับงานนอกต่างๆ ซึ่งเป็นประสบการณ์ให้ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ อีกมากมาย

การอยู่ท่ามกลางคนเก่งมากมายก็ทำให้เราอยากพัฒนาตัวเองอยู่ตลอด และก็ต้องขอบคุณเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่สร้างสังคมที่ดี ซัพพอร์ตกันตลอดมา หากไม่ได้น้ำใจเหล่านี้ เส้นทางที่ผ่านมาคงยากกว่านี้เกินจะจินตนาการ

สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณทุกคนอีกครั้งที่ช่วยเหลือกันมา ขอไม่เมนชั่นใครโดยตรง แต่ก็อยากให้รู้ว่าขอบคุณทุกคนมากๆ 🙂

ความสนุกและตื่นเต้นยังคงเกิดขึ้นทุกครั้งที่ก้าวเข้าคณะ ไม่ต่างจากวันแรก